22 juli 2009.
De dag na mijn verjaardag.
Gladde kasseien in het centrum van Gent.
Voor ik 't wel besefte hadden ze mij liggen.
De pijn was verschrikkelijk.
Gelukkig waren er snel mensen om me heen die ook snel de hulpdiensten verwittigden.
M'n been bleek gebroken, met röntgenfoto's bleek duidelijk dat het om een dubbele breuk ging.
Medisch term is: Een behandeling nodig van de Distale Tibia en Fibulafractuur links, na een val.
Omdat ik nog frietjes gegeten had, kon ik nog niet geopereerd worden, dit kon pas een dag later.
Met een infuus met een pijnstiller en een gipsverband kwam ik de eerste dag door.
De tweede dag werd ik dan geopereerd, er werden twee metalen platen in m'n onderbeen gemonteerd om de twee botten terug te laten aansluiten.
Vanaf de derde dag ging het me dan eindelijk beter, de pijn minderde.
Deze pagina vooral om jullie te bedanken, mensen die me op weg nemen naar het einde van een lange revalidatie.
In de eerste plaats mijn lieve vriendin Mel, die bijzonder goed voor me zorgt, dag na dag.
Ook haar beide kindjes Robbie en Shanaya dragen hun steentje bij.
Kristof en Huguette waren er ook bij vanaf m'n val tot in het ziekenhuis.
Het ziekenhuispersoneel, sorry mensen dat ik zo kleinzerig ben... bedankt.
Verder uiteraard ook nog familie, vrienden en collega's... merci voor jullie bezorgdheid,steun en attenties.
10 weken rusten is verschrikkelijk, ik ben een bezig bijtje en zal me dan ook niet laten kennen.
Zoals ik nu op mensen kan rekenen, ga ik proberen dat ze dat weldra ook terug op mij kunnen doen.
De dag na mijn verjaardag.
Gladde kasseien in het centrum van Gent.
Voor ik 't wel besefte hadden ze mij liggen.
De pijn was verschrikkelijk.
Gelukkig waren er snel mensen om me heen die ook snel de hulpdiensten verwittigden.
M'n been bleek gebroken, met röntgenfoto's bleek duidelijk dat het om een dubbele breuk ging.
Medisch term is: Een behandeling nodig van de Distale Tibia en Fibulafractuur links, na een val.
Omdat ik nog frietjes gegeten had, kon ik nog niet geopereerd worden, dit kon pas een dag later.
Met een infuus met een pijnstiller en een gipsverband kwam ik de eerste dag door.
De tweede dag werd ik dan geopereerd, er werden twee metalen platen in m'n onderbeen gemonteerd om de twee botten terug te laten aansluiten.
Vanaf de derde dag ging het me dan eindelijk beter, de pijn minderde.
Deze pagina vooral om jullie te bedanken, mensen die me op weg nemen naar het einde van een lange revalidatie.
In de eerste plaats mijn lieve vriendin Mel, die bijzonder goed voor me zorgt, dag na dag.
Ook haar beide kindjes Robbie en Shanaya dragen hun steentje bij.
Kristof en Huguette waren er ook bij vanaf m'n val tot in het ziekenhuis.
Het ziekenhuispersoneel, sorry mensen dat ik zo kleinzerig ben... bedankt.
Verder uiteraard ook nog familie, vrienden en collega's... merci voor jullie bezorgdheid,steun en attenties.
10 weken rusten is verschrikkelijk, ik ben een bezig bijtje en zal me dan ook niet laten kennen.
Zoals ik nu op mensen kan rekenen, ga ik proberen dat ze dat weldra ook terug op mij kunnen doen.
...
Intussen schrijven we donderdag 8 oktober 2009.
Nog steeds bevind ik mij thuis, sinds m'n terugkomst uit het ziekenhuis op 24 juli 2009.
Steunen op mijn linkerbeen is nog steeds niet toegestaan.
Het is nog even afwachten tot een nieuw onderzoek, volgende week vrijdag.
Inmiddels volg ik wel al tweemaal per week kinesitherapie, doe ik regelmatig oefeningen en ga ik bijna dagelijks zwemmen.
Zwemmen is immers de enigste sport -buiten het huppelen op 1 been, met krukken- die ik momenteel kan beoefenen.
Dat gaat elke dag merkelijk beter...
Het litteken van de operatie is langzamerhand aan het 'wegebben'.
De wonden worden gelikt.
Letterlijk en figuurlijk dus.
Nog steeds bevind ik mij thuis, sinds m'n terugkomst uit het ziekenhuis op 24 juli 2009.
Steunen op mijn linkerbeen is nog steeds niet toegestaan.
Het is nog even afwachten tot een nieuw onderzoek, volgende week vrijdag.
Inmiddels volg ik wel al tweemaal per week kinesitherapie, doe ik regelmatig oefeningen en ga ik bijna dagelijks zwemmen.
Zwemmen is immers de enigste sport -buiten het huppelen op 1 been, met krukken- die ik momenteel kan beoefenen.
Dat gaat elke dag merkelijk beter...
Het litteken van de operatie is langzamerhand aan het 'wegebben'.
De wonden worden gelikt.
Letterlijk en figuurlijk dus.
...
Tweede Kerstdag, 26 december 2009.
Sinds eind oktober ben ik weer aan het werk.
Ongeveer 2 weken stap ik nu voorzichtig zonder kruk.
De afgelopen dagen had het flink gesneeuwd en glad, dubbel opletten geblazen.
Gelukkig kon ik mij in deze omstandigheden wél recht houden.
M'n laatste onderzoek op 15 december 2009 was zeer positief.
M'n enkel/onderbeen is voldoende soepel, de wonde is nog verder aan het genezen.
De zeventien (!) bouten en 2 platen kunnen volgens de diagnose in m'n been blijven, tenzij ik er zelf last zou van ondervinden.
Maar normaal gezien zal dat het geval niet zijn.
Inmiddels ben ik ook al tweemaal naar de sauna geweest en buiten in de vrieskou.
Van temperatuursverschillen heb ik in mijn been geen last, een voorspelling die sommigen mij wel maakten, na de operatie.
Lopen gaat nog steeds niet, maar wandelen zonder kruk begint soepeler en natuurlijker te gaan...
Sinds eind oktober ben ik weer aan het werk.
Ongeveer 2 weken stap ik nu voorzichtig zonder kruk.
De afgelopen dagen had het flink gesneeuwd en glad, dubbel opletten geblazen.
Gelukkig kon ik mij in deze omstandigheden wél recht houden.
M'n laatste onderzoek op 15 december 2009 was zeer positief.
M'n enkel/onderbeen is voldoende soepel, de wonde is nog verder aan het genezen.
De zeventien (!) bouten en 2 platen kunnen volgens de diagnose in m'n been blijven, tenzij ik er zelf last zou van ondervinden.
Maar normaal gezien zal dat het geval niet zijn.
Inmiddels ben ik ook al tweemaal naar de sauna geweest en buiten in de vrieskou.
Van temperatuursverschillen heb ik in mijn been geen last, een voorspelling die sommigen mij wel maakten, na de operatie.
Lopen gaat nog steeds niet, maar wandelen zonder kruk begint soepeler en natuurlijker te gaan...
Vele mobiele telefoons hebben een cameraatje tegenwoordig.
Kristof filmde me even toen ik op de grond lag te zieltogen.
Een foto vanuit het ziekenhuis.
M'n onderbeen terug een beetje in mekaar gepuzzeld en in een stevig gipsverband.
Hieronder: 2 foto's, genomen door Robbie, geposeerd samen met Shanaya en buurmeisje Kato...
Hieronder: Foto genomen van m'n been met de gsm, tijdens de wondverzorging.
De snede van de operatie en de nietjes die de wonde samen hielden, zijn hier nog goed te zien...
Hieronder: Toevallige compositie tijdens de wondverzorging van mijn onderbeen...
Hieronder: Op wandeling in Buitenland met mezelf in de rolstoel.
Bijna een maand na het ongeval.
... nog een lange revalidatie te gaan!
Bijna een maand na het ongeval.
... nog een lange revalidatie te gaan!
Hieronder: Een 'cool' blauw rekverband rond m'n gips...!
Hieronder: Hardrock!