Eind mei 2006 maakte ik een reis op m'n eentje met de fiets van Temse tot Rochegude.
De bedoeling was om tot in Gualta in Catalonië in Spanje te fietsen.
Waarom ik daar niet geraakt ben lees je hieronder...
Dit verslag is een beetje laattijdig toegevoegd omdat de foto's genomen waren met een wegwerpcamera en de foto's dienden ingescand te worden.
Toen had ik ook nog geen website... kortom... hier is het verslag INCLUSIEF alle foto's.
De website waarop deze route staat en waar je de boekjes kan bestellen vind je HIER.
De route is in 2008 opnieuw uitgebracht en volledig up-to-date dus...
ZONDAG 14 MEI, 6u35
Allez, 't is zover, we zijn vertr.eh, wakker!
Slecht geslapen, amai.
Om 22u lag ik netjes in m'n bed, maar toen ik 'n uur later nog niet sliep, weer maar ff naar beneden gegaan om beetje te drinken.
Helaas was er de film Taxi2 op televisiezender EEN, toch maar ff nog wat TV gekeken.
5u en de wekker liep af, en mens, er niet uitgeraken hé.
Soit, tenslotte is 't vakantie hé...toen we in het najaar van 2005 de route verkenden, geraakten we met 2 keer 'n terras gedaan te hebben voor 17u al in Rochefort... Minstens 1 terras schrappend moet ik zeker tijdig in Saint-Hubert, m'n eerste halte, kunnen geraken.
Ik heb enkel 'n koersbroek met zeem aan (geen ondergoed dus!), 'n shirtje zonder mouwen en voor de ochtendkou heb ik m'n Gore-Tex regenjas.
Het weer ziet er goed uit, als het elke dag minstens zo'n weer gaat zijn dan zitten we goed...
Nog 'n snel 'n kop koffie ('k ga proberen geen onbewuste sluikreclame te maken voor Senseo) en 'n zelfgebakken broodje met geitekaas (hmmm!)... en...
Soit, relax, we zien wel... tot?
ZONDAG 14 mei (later geschreven)
Amai, we zijn er geraakt.
't Is aangenaam te kunnen arriveren op 'n plaats waar ze je eigenlijk al 'n beetje verwachten.
Ook aangenaam, 't zijn westvlamingen die hier de herberg uitbaten, nog steeds ons moederstaal kunnen praten gaat de heimwee beetje tegen...
Oef, zit in hartje Ardennen en heb enkele kilometers te voet moeten doen, het stuk Rochefort-Saint~Hubert is NIET om mee te lachen zenne...
Pijn van vermoeidheid boven de knieën, m'n toptas die af en toe scheef ging hangen en enkele keren 'n klein beetje verkeerd gereden, maar verder geen problemen. Samayee! God beware ons dat 't zo verder mag lopen de ganse reis.
MAANDAG 15 MEI (later geschreven)
VESQUEVILLE-LANDREMONT(omgeving Metz) 188,83km - 22,7km/u gemiddeld - 58,9km/u topsnelheid - 8u17min gereden
M'n gastheren hadden me verzekerd dat het verdere verloop niet zo sterk heuvelachtig zou zijn en gelijk hadden ze.
De dag begon koud, ik had m'n regenjas echt nodig, ook al omdat het een beetje druilerig was, maar dat was niet zo erg.
De grens met Luxemburg heeft geen glans, 't deed me niks de grens te passeren, er stond enkel een bord met de snelheidsregels, zelfs de grenspalen waren weg... Onderweg nog enkele kuitenbijters, om m'n knieën een beetje te ontzien deed ik af en toe deze stukjes te voet, ondertussen 'n graanreep verorberend.
Luxemburg ging -met slecht 1 keer verkeerd te rijden (achteraf bleek ik enkele kilometers korter gereden te hebben!)- vlot.
Ook weer de grens met Frankrijk gepasseerd, hier toch even gejuichd, want nu zal het even duren voor ik -hopelijk weer- voor de laatste keer een grens kan/mag passeren.
Vanaf hier werd het terug heuvelachtiger en nu moest ik ter plaatse 'n hotel zoeken.
Omdat het weer maar slecht bleek had ik me zelfs niet ingesmeerd met zonnecrème, 'n grote fout, zo bleek... pas in het hotel voelde EN zag ik hoe verbrand ik wel was. Moe, afgepeigerd, pijn... 'k heb mezelf getroost met 'n lekkere maar dure halve liter rosé, maar 't eten ging minder vlot naar binnen.
DINSDAG 16 MEI (later geschreven)
LANDREMONT-LEGEVILLE~ET~BONFAYS(omgeving Epinal) 166,27km - 22km/u gemiddeld - 54,4km/u topsnelheid - 7u33min gereden
Waarom ben ik eigenlijk niet met 't vliegtuig, met m'n Ford Fiestaatje of met den duikboot naar Spanje gegaan?
Vanaf hier moet ik naar de Vogezen op, het stroomgebied van Moezel en Maas uit, op naar het stroomgebied van Saône en Rhône... (dit water loopt naar de Middellandse Zee!)
Zover ben ik niet geraakt.
M'n planning om elke dag 8 uur te rijden blijkt niet vol te houden.
Het leek aanvankelijk eenvoudig.
Vier uur in de voormiddag, 4 uur in de namiddag.
"Werkdag" van 8uur, 8 keer 20 kilometer fietsen lijkt niet overdreven moeilijk en zo haal je 160km/dag.
Een probleem is al dat je meestal pas kan ontbijten vanaf 8u, eer je dan gepakt en gezakt op je fiets zit is 't 9u en de eerste uren vlot je toch niet zoals gehoopt.
's Avonds moet je al vanaf 17 à 18 uur ten laatste plannen om 'n hotel te zoeken, doe je dat later, dan kom je in de problemen zoals later zal blijken.
Ook hier bleken de hotels té ver van de route verwijderd waar ik rond die tijd was.
In de buurt bleek wel 'n gîte en het weer begon om te slaan naar regen, met 'n bang hart naar die boerderij toegereden (vuil, slechte hygiëne,onvriendelijke Fransmannen...).
Maar wat 'n geluk! De uitbaters waren hartelijk, geïnteresseerd, behulpzaam, opgetogen....waaw!
En de kamer? Alles gloednieuw, kraaknet, douche met massagekop....GEWELDIG!
Man, wat doet dit goed na de minder goede afgelopen dagen!
De uitbaters waren mensen die hier komen wonen waren vanuit Bretagne en Parijs.
Mevrouw deed opera en therapie met mensen met 'n handicap.
Meneer was z'n kantoorleven beu en deed nu iets met koeien, maakte z'n eigen hespen, z'n eigen apertieven, z'n eigen kaas... geweldig!
Sjonge jonge jonge, da's wat men zegt, met z'n gat in de boter gevallen om hier -in the middle of nowhere- dit tegen te komen...!!!!
WOENSDAG 17 MEI (later geschreven)
LEGEVILLE~ET~BONFAYS-MARNAY (omgeving Besançon) 141,25km - 23,5km/u gemiddeld - 57,1km/u topsnelheid - 6u gereden
Meneer ligt nog in z'n bed uit te slapen.
Mevrouw is al wakker en heeft me 'n ontbijt gemaakt om U tegen te zeggen.
Frans ontbijt? Noem dit maar 'n Tom(aat)Boonen-ontbijt.
Vers brood met zachte kruim, versgeperst fruitsap, spiegeleitje met verse tomaatjes, zout spek, koffie met crème-laagje, zelfgemaakte confituur van mirabellen of van vijgen met rabarer of van abrikozen. Daarbij nog choco en verse boter.
Pfff, 'k heb goesting om hier nog 'n dag te blijven en wat uit te rusten...
Tijdens m'n ontbijt staat meneer ook rustig op, komt gezellig aanzitten net zoals de 2 andere gasten (van Bretagne) die 'n ontbijt zonder eieren krijgen. :-)
Alvorens ik vertrek wilt mevrouw toch nog es m'n fiets proberen, dat mag ze en daar slaagt ze ook in...
Ze kan 'bollen' zonder haar voeten aan de grond te zetten, maar ze kan niet aan de pedalen, jammer...
Het eindpunt van het eerste boekje van m'n route naar de Middellandse zee?
Daartoe moet ik nog wat klimwerk, hier gebeurt het, vanaf Jésonville kom ik over de grote Franse waterkering...
Maar helaas, onderweg breekt een spaak in m'n achterwiel en heb ik 'n lekke achterband!!!
Marnay, ik moet er kost wat kost geraken, want in de gids staat dat er zich daar een fietsenmaker bevindt.
Met stress, geen drinken meer en uitgeput de laatste zwakke hellingen nog verkrampt te voet gedaan,geraak ik uiteindelijk tot in Marnay!!!
Hèhè, maar wat blijkt al ten eerste?!!! De fietsenmaker blijkt een gewone 'grasmaaier-verkoper' te zijn die toevallig ook nog enkele binnenbanden en helmen liggen heeft.
Mevrouw achter de kassa zegt me onmiddellijk dat de mecanicien er vandaag NIET is, en nee, morgen ook niet.
Sleutels om m'n veerpoot bij te stellen kan ik niet gebruiken.
'n Druppeltje olie voor het vervelende gepiep moet ik kopen in de vorm van 'n hele bus en binnenbanden heeft ze maar 1 maat, die gelukkig wel nét past.
Ah, gelukkig, er blijkt ook een bureau van toerisme.
Gezocht naar het bureau maar het bleek gewoon een raampje met petieterig bureautje te zijn, geopend elke maandag in het "seizoen" van 18u tot 19u!!!
Gelukkig was er wel 'n oubollig hotel vlak aan de hels-drukke hoofdbaan in Marnay.
En ze hadden 'n kamer vrij... Wat 'n PEST-plaats hier, man man man... het contrast met de vorige logeerplaats kan niet groter zijn!
Tot overmaat van ramp -m'n drinken was op- vond ik nergens in de buurt 'n winkeltje waar ze dranken verkochten.
De tabakswinkeldame had wel enkele blikken coca-cola voor het wereldkampioenschap(?) voetbal in de verkoop, ik heb dat dan maar gekocht.
Gelukkig kon ik ook terecht in het café van het hotel en kreeg ik er nog uitgebreid eten.
Als voorgerecht 'n stuk -heel zwaar op de maag liggende- quiche met wel-en-snelgeteld 1 blad sla!!!.
Denkend dat dit alles zou zijn dat ik kon eten kwam er gelukkig nog een schoteltje met rijst en 6 grote stukken stoofvlees. Geen groenten.
Het dessert kon ik kiezen, veiligheidshalve maar ijs genomen en dat was 'n goede keuze want dat bleek lekkere kwaliteitssorbet te zijn (2 mini-bolletjes).
Ik wil hier zo snel mogelijk weg, dacht ik constant.
Ook was ik boos op de makers van de route, Marnay vind ik allesbehalve als middelpunt van de route, BAH BAH BAH!
n dacht je dat de miserie voorbij was? Nee, 't was natuurlijk voetbal... Arsenal tegen Barcelona.
Overal getier en geroep rondom mij... geen oog kunnen dicht doen... BAH BAH BAH BAH BAH BAH BAH en BAH en BAH BAH MERDE!!!!
Ik wil hier weg, ik wil hier weg!
DONDERDAG 18 MEI (later geschreven)
Geen oog dicht gedaan, dorst gehad 's nachts en enkel coca-cola kunnen drinken (het kraantjeswater betrouwde ik ook al niet)... nog steeds pijn van verbrand te zijn... En bovendien... NEEE.... regen, regen, gieten, plensen, koud... m'n best moeten doen om er zelf ook niet bij te gaan huilen.
Kwaad ook, op alles en iedereen.
Gelukkig kon ik wel -op m'n beste Frans- beetje praten met de uitbaatster die al bij al toch uitermate vriendelijk bleek.
Gisteravond had ik al van haar echtgenoot een tang kunnen gebruiken om m'n veerpoot -die veel te zacht ingesteld stond en daardoor m'n pedaalkrachten opslorpte in op-en-neer gepomp- in te stellen.
Het ontbijt stelde ook weer typisch Frans niks voor... gelukkig wel vers Frans brood, maar confituur met harde 'suikerfruitbrokken' erin en keiharde boter.
1 klein glaasje fruitsap en 'n grote kop koffie.
Maar als extra kreeg ik nog een sneetje droge cake en een stuk kaastaart.
Ondertussen bleef het maar gieten maar ik had maar 1 gedachte -'n goeie motivatie zo bleek- : "IK WIL HIER WEG!".
Let wel, ik liet dit nooit merken hoor aan de uitbaters, hen trof uiteraard geen schuld in dit alles, de omstandigheden zaten gewoon tegen.
Pff, op weg in de gietende regen, da's geen pretje.
Bijna niks kunnen zien door de regen, Franse chauffeurs die helemaal NIET vertragen en die nog 'n vloedgolf over je heen kappen als ze je met hun vroemtuig passeren...
En dan; 4 kilometer buiten Marnay: PLATTE BAND... tegen 'n schuur aan gerepareerd maar natuurlijk m'n buitenband niet goed nagekeken...
Nog geen 4 kilometer verder: alweer platte band!!!
En het blijft maar gieten, NIET TE GELOVEN!
Ik ben het beu.
Even begin ik te denken aan op te geven, maar dan uiteindelijk vind ik 'n miniscuul kwartsachtige splinter in m'n buitenband.
Oef, dat zal het'm geweest zijn...
En het houdt heel eventjes op met regen... ik schep weer moed, denkend, als ik over het hoogste punt van het Jura-gebergte heen ben, dat alles zal beteren.
Man man man. Pfff. Man man man... Maar nog bleek al m'n miserie niet over....
Aangekomen in Poligny dacht ik even van daar te overnachten.
Maar het was nog "maar" 15u... en als ik hier zou overnachten, zou ik 't weer kunnen voorhebben om weer eens te moeten starten in de gietende regen... en ondertussen was ik al zeik-zeiknat.
M'n routegids was ook al helemaal doorweekt.
Vier kilometer klimmen naar het hoogste punt van de route: Plasne.
Het merendeel heb ik door de mist, regen en kou te voet gedaan, helemaal verklampt, m'n voeten rimpelig van de stromende regen over de bergflank.
1 geluk, bij ons is de regen echt koud, hier is het -merkwaardig genoeg- niet zo'n koude regen.
Ik moet hier weg!
Tijd zat om 'n hotel te zoeken, gek genoeg was ik niet zo moe, omdat ik zo blij was dat ik boven geraakt was.
Nog snel toch nog wat kilometers doen, dacht ik toen, dan schiet 't toch al bij al nog wat op.
Verkeerd gedacht. Toen ik rond 18u aankwam in Pont-De-Poitte bleek het hotel daar niet open.
Met veel moeite slaagde ik erin m'n routegids niet helemaal kapot te scheuren want die was ondertussen doorweekt.
Zo kon ik nog net lezen dat het volgende hotel zich in Cernon bevond, maar daartoe moest ik nog 'n lange klim naar Onoz doen... Mama mia.
Ook weer deze klim helemaal verkrampt en ook al beetje verkleumd te voet gedaan.
EN TAK, spaak nummer 2! NEEEEEE!!!!!!!!!!
Net achter mij, twee bukfietsers die de streek blijkbaar goed kenden en me aanraadden om terug naar Orgelet te gaan, maar dat wou ik al helemaal niet.
Dan kan je best slapen in Cernon, raadden ze me ook aan.
En dan! NEEEEEEE, het hotel bleek dicht!
Wanhopig gekeken of de uitbater er niet was, meer tevergeefs.
MERDE. NEEeeeeeeeeeee, SHIT, SHIT, SHIT, SHIT, neeeeeeeee, alstublieft niet, laat het niet waar zijn...
Okee, niet panikeren. Vanaf hier, bleek het overwegend dalend te zijn.
't Was toen nog net geen 19u. Het volgende hotel bleek in Thoirette te zijn... 22 kilometer verder!!!!!
Nog steeds in de regen. Met 2 kapotte spaken. Slik. Op weg dan maar... tijdens afdaling kwam ik 'n bord tegen: hotel-pizzeria in Chancia 2 km.
Ok, kijken en hopen. MAAR ook weer... neeeeeeeee.... potdicht, geen teken van leven. Paniek!
'n Traan in m'n ogen... wat gaat er nu gebeuren... wat moet ik doen???
MERDE, NEEE... wat heb ik toch gedaan... pfff.... shit... rustig blijven, tegen mezelf constant pratend... op weg naar Thoirette dan maar....
Dan zag ik 't bordje van Thoirette... en net op de bocht... het hotel!
En er brandt licht! NIET TE GELOVEN, amaaaaai, yes yes yes yes YES, YES, yessssssssssssssssssss!
Vol van vreugde het cafeetje ervan binnen gesneld, de aanwezige bezoekers bleken allen TV te kijken en reageerden allen zeer "droog" (woordspeling!) niet wetend wat ik allemaal doorgemaakt heb...
De uitbater, 'n Frank Vanderlinden-kloon bleek gelukkig erg vriendelijk...
God, ik kon hem wel op m'n blote knieën danken toen hij geamuseerd zei dat hij 'n kamer had voor mij...
MAN MAN MAN, MAN MAN MAN, N-I-E-T T-E G-E-L-O-V-E-N!!!
Het hier neerschrijven is onmogelijk maar de opluchting die ik toen had.... MAN, 'k krijg er nu (1 dag later) nog altijd rechtstaand nekhaar van!!!
SHIT zeg!
Door alle emoties en adrenaline had ik zelfs nog de goesting om -na het warme eten dat ik zelfs nog kreeg!!! pasta!!! - hen 'n demonstratie om m'n ligfiets te geven en zijn dienster ('n jonge française) erop te laten rijden en met haar mee te lopen...
Wat sliep ik toen in 'n rustige kamer, in 'n lekker bed met 'n brede glimlach op m'n gezicht!
VRIJDAG 19 MEI
Lekker kunnen slapen en als toemaatje is de uitbater z'n laptop thuis gaan halen zodat ik hier vandaag op internet dit allemaal schrijven kan!
Wat ik dus NU (ja nu!) ook aan 't doen ben. Man man man.
Ondertussen is het al 11u30 en heb ik nog geen meter gereden, maar dat kan me nu even totaal niks schelen, kan je wel begrijpen.
'k Ben nu ondertussen goed uitgerust, heb geen pijn en de verbrande huid voelt, door de overvloedige stortbui van gisteren, ook minder pijnlijk aan.
Plannen voor vandaag? 30 kilometer verderop is Bourg~en~Bresse, daar zou -volgens de caféhangers- 'n uitstekende fietsenmaker zijn...
Ik ben benieuwd, hopelijk is het niet weer 'n grasmaaier-verkoper...
Daar ga ik trachten m'n achterwiel te laten repareren (als ik er geraak met die 2 kapotte spaken) om vandaar over drukke wegen waar naar Pont-d'Ain te fietsen en weer op de "Groene Weg naar het Zuiden" aan te sluiten.
Terwijl ik dit verslag zat te typen heb ik me ook al enkele conclusies gemaakt.
Al het voorgaande kan negatief lezen en dat was het ook.
Maar dat kwam vooral door de omstandigheden waar ik deels ook schuld aan had.
Had ik in Poligny 'n hotelletje gezocht, dan zou ik bv. minder miserie gekend hebben.
In gezelschap weet ik nu al zeker dat ik de route opnieuw zou fietsen, ook al heb ik ze nog niet volledig gedaan!
Denk ik de slechte omstandigheden van -vooral gisteren- even weg, dan heb ik al fantastisch genoten!
Prachtige natuur onderweg en het moet gezegd, er passeren onderweg maar weinig auto's ook.
En de ligfiets is 'n geweldige "ijsbreker" voor de plaatselijke bevolking.
Wat hier in 't hotel-café ook opviel; alle caféhangers duiken hier achter de toog en bedienen zichzelf terwijl ondertussen de uitbater en z'n dienster aan het eten zijn.
Dat was gisteren ook al zo.
Ik heb geen andere gasten in het hotelgedeelte gezien- maar het café-restaurantje draait toch blijkbaar goed.
Alle Thoirettezen komen hier hunne pastis drinken en komen hier hun middagmaal nuttigen.
Bon, ça suffit, ik ga hier afsluiten voor m'n verslag tergend lang wordt...
M'n stemming is opnieuw uitstekend, hopelijk gaat die vlieger ook op voor het verdere verloop van m'n reis...
ZATERDAG 20 MEI (later geschreven)
ZONDAG 21 MEI (later geschreven)
(3km voor Saou ging m'n teller kapot, ongeveer 7u gereden)
De poging om m'n achterwiel enigszins te repareren mislukte.
Tot overmaat begaf (echt waar!) zelfs m'n luchtpomp ook nog!
Moegetergd door aanhoudende pech is m'n vader mij met de auto vanuit Spanje terug komen halen in Bolène.
Desondanks alle pech heb ik toch een mooie reis gehad en 3/4 van de tocht kunnen afleggen.
Zonder de aanhoudende pech met de fiets was ik er zeker geraakt.
De ligfiets is anno eind 2000 in Frankrijk nog een exotische verschijning.
Als "ijsbreker" heeft dit z'n voordelen en word je nieuwsgierig verwelkomd.
Bijzondere ligfiets-onderdelen die stuk gaan kunnen je reis in het water laten vallen.
Neem dus naast de gebruikelijke bagage ook zeker enkele reservespaken (opgelet; verschillende maat vooraan en achteraan), enkele binnenbanden en een buitenband mee.
Voor de ligfietsen met 20"wielen, kijk goed de maat na.
Er bestaan 2 populaire 20" maten: de 406 en de 451, die zijn niet uitwisselbaar!